پرسمان

معجزه به معناي عاجز كننده و امر خارق عادت است كه توسط پيامبر و يا وصيّ او بروز مي كند و ديگران از آوردن آن ناتوانند. معجزه اختصاص به پيامبران دارد.(1) ابوبصير گويد: خدمت امام صادق(ع) عرض كردم: به چه سبب خداوند معجزه را در اختيار پيامبران و شما (پيشوايان معصوم) قرار داده است؟ فرمود: تا دليل باشد بر صدق دعوي آن كه مي گويد من از جانب خداوند مي باشم؛ معجزه آيت خداوند است كه جز به دست پيامبران و حجت هاي خود بر روي زمين نسپارد تا بدين وسيله راستي راستگويان و دروغ دروغگويان ثابت گردد.(2)
از تعريف معجزه و اين روايت استفاده شد كه معجزه كار خداوند است و هرگاه مصلحت دانست و حكمت اقتضا كرد، معجزه را اعطا مي كند، بر اين اساس منشأ غيبي و وَحْياني داشته و از اسرار غيب مي باشد. خداوند به پيامبران خود وحي مي كند كه به حسب اوضاع زمان از معجزه الهي استفاده كنند. پيامبران نيز به فرمان خدا و اراده او معجزه مي آفرينند، از اين رو دانش پيامبران به معجزه و از راه وحي بوده(3) و برخي از فعاليت هاي غير معمول مانند سحر، ابتكار نوابغ و فعاليت مرتاضان تفاوت بنيادي دارد؛ زيرا اين دسته از فعاليت ها در اثر تعلّم و تربيت و تحمل سختي ها و رشد فكر انسان ها شكل مي گيرد، و حال آن كه معجزه منشأ وحي الهي داشته و علم به آن اكتسابي نيست.
در هنگام بهانه جويي مشركان كه چرا پيامبر معجزه نمي آورد، خداوند خطاب به پيامبر فرمود: مي گويند چرا معجزه اي از پروردگارش بر او نازل نمي شود؟ بگو: غيب (معجزه) براي خدا و به فرمان او است. شما در انتظار باشيد و من هم با شما در انتظارم.(4)