امام صادق(ع) فرمود: هنگامي كه مؤمني از دنيا برود، اگر در تشييع جنازه اين شخص، چهل مؤمن حضور پيدا نموده و در حقّ او دعا كنند و به محضر خداوند عرضه بدارند: خدايا! ما جز خير و نيكي، چيزي از ميّت نمي دانيم، در حالي كه تو نسبت به او از ما آگاهتري، خداوند خطاب به اين چهل ممن و جمعيّت تشييع كننده مي فرمايد: شهادت و دعاي شما در حقّ اين شخص را قبول نمودن و هر آن چه را كه از بديها درباره شخصي از دنيا رفته مي دانستم در حالي كه شما نمي دانستيد، آنها را بخشيدم.(1)
با توجه به اين روايت، با وجود شرايطي ميّت مي تواند به بهشت و رضوان الهي راه پيدا كند، اوّلاً: شخص از دنيا رفته، مؤمن يعني شيعه و محبّ اهل بيت باشد.
ثانياً: در تشييع جنازه شخص، چهل مؤمن حضور پيدا كرده، در حقّ او به پيشگاه الهي دعا نموده و از خداوند براي او طلب عفو و رحمت و بخشش نمايند و بر خوبي و ايمان او شهادت بدهند.
هر شخصي كه از دنيا مي رود، اگر كافر يا دشمن اهل بيت يا فاسق باشد، با حضور چهل نفر در تشييع جنازه و در نماز ميّت فردي كه مدّتي بين مردم زندگي كرده و مواظب رفتار خود بوده، به طوري كه كسي از او بدي نديده و همه بر خوبي او شهادت مي دهند، خداوند كه غفور و رحيم است، گناهان مخفي او را مي بخشد و آنها را ناديده مي گيرد، البته اين گونه روايات بايد به همراه روايات ديگر و آيات قرآن در اين موضوع مورد توجه قرار گيرد. نمي توان با يك روايت، حكم كلّي نمود.

1. شيخ عباس قمي، سفينة البحار، ج اوّل، ص 505، ماده ربع، چاپ قديم، دو جلدي، كتابخانه سنايي.