«برزخ» در لغت عبارت از «حاجز» و «مانع» ميان دو چيز است. برزخ، عالَمي است ميان دنيا و آخرت و آن را «عالم مغال» نيز گويند; زيرا كه برزخ، مغال دنياست. در برزخ، حقيقت انسان در بدني مانند دنيوي جاي مي گيرد با اين تفاوت كه بدن دنيوي، مادّي و طبيعي و از نقل، وزن و تغيير و تحوّل برخوردار است، ولي بدن برزخي، مادّي و جسماني نيست. و داراي نقل، وزن، تغيير و تحوّل نيست.
آنچه در عالم برزخ است، مادّي و جسماني نيست، ولي داراي آثار مادّي هست. برزخ، عالمي است كه اعمال انسان در آن تمثّل مي يابد. ديگر آن كه زمان و مكان عالم برزخ، مادّي و جسماني نيستند. البته، آثار زمان و مكان در آن جا هست. قرآن درباره آل فرعون مي فرمايد كه آل فرعون را عذاب احاطه كرده است و صبح و شب بر آتش عرضه مي شوند(1). امام صادق((عليه السلام)) درباره آن آيه مباركه مي فرمايد: «مراد از اين عذاب صبح و شب كه در آيه آمده، عذاب پيش از قيامت است; زيرا در آتش قيامت صبح و شبي نيست.»

1 - سوره غافر، آيه 46.