تمام حوادثي كه در جهان رخ مي دهد،از علت هايي ناشي مي شود كه گاه از ديد و نظر ما مخفي است. چونحوادت عالَم به ظاهر منشأ مادي دارند، جاي سؤال است كه چه عواملي موجب مي شود عالَم متغير شده و گاهي فعل و انفعالي شود كه به نفع يا ضرر بيشتر تمام شود؟
زلزله آزاد شدن انرژي هاي داخل زمين است، اما چگونه انرژي تشكيل مي شود و ذرات پراكنده اي كه به ظاهر سرد و خاموشند، فعّال شده و داراي قدرت تخريبي فراوان مي شوند؟ اسباب و علل قدرتمند و نامريي وجود دارد كه آن را نمي فهميم. بنا به تأييد روايات، گناه عامل خشك سالي، زلزله، سيل و ديگر حوادث طبيعي است، كه با علل طبيعي منافاتي ندارد، زيرا تمامي تحوّلات عالَم با اذن و اجازة خدا محقق مي شود.
اگر تمام تغيير تحولات نظام هستي را در دست خدا بدانيم او است كه تصميم مي گيرد در زماني كه بنده اش دچار گناه شد، او را به بلايي طبيعي گرفتار كند، تا هوشيار و بيدار شود. البته وقتي به امر خدا بلايي آسماني با زميني نازل شد، به حكم قهري طبيعت، تر و خشك آسيب مي بينند و نمي توان دراين بين براي نجات خوبان به انتظار معجزه و امري خارج از عادت طبيعت بود.
مرگ براي خوبان رسيدن به سعادت هاي ابدي است و كسي قرار نيست بماند تا رفتنش موجب تأسف شود.
اگر در جايي زلزله آمد، دليل بر آن نيست كه حتماً در همان نقطه گناهي روي داده، بلكه عوامل طبيعي ايجاد مي شوند و مكاني كه بيشتر آمادگي براي حادثه دارد، آسيب مي بيند. در عين حال عوامل غير از گناه مستقيم وجود دارد كه به ايجاد حادث كمك مي كند، مثلاً تخريب طبيعت، از بين بردن جنگل ها، ضعف پوشش گياهي كه عامل بروز سيل است كه در اصل ريشه در جهل و گناه انسان هاي متجاوز دارد.