در پاسخ اين سؤال سه نكته را متذكر مي شويم: 1- چنان كه در پاسخ سؤال 3 گذشت، بودن ايمان و همراه بودن آن با قرائت قرآن در بهره مندي از امتياز (بخوان و بالا برو) كافي است. 2- آنچه كه از پاسخ هاي حضرات ائمه اطهار استفاده مي شود اين است كه منظور از فراموشي ما محو شدن از خاطره نيست بلكه به معناي به كار نبستن آيات و مفاهيم آنهاست، از اين رو مي گوييم از نوع جواب امامان معلوم مي شود كه منظور سؤال كنندگان هم فراموشي ظاهري نبوده است. از آن جمله: امام صادق(ع) مي فرمايد: هر آينه مردي كه سوره اي را بداند و سپس آن را فراموش كند يا واگذارد... بگويد: مرا مي شناسي؟ گويد: نه! گويد: من فلان سوره هستم مرا به كار نبستي و رهايم كردي (دقت كنيد)، هان به خدا سوگند اگر مرا به كار بسته بودي تو را به اين درجه مي رساندم... { (اصول كافي، ج 4، ص 411) }. باز امام صادق(ع) مي فرمايد:.. آن سوره فراموش شده گويد: سلام عليك. گويد: عليك السلام. تو كيسيت؟ گويد: من فلان سوره هستم كه مرا ضايع گذاردي و رها ساختي،... امام(ع) سپس با انگشت اشاره كرده، فرمود:.. و برخي هستند كه آن را ياد گيرند و دستورات آن را در شب و روز انجام دهند و توجه ندارند كه كسي بداند يا نداند (همان، ص 412). 3- افزون بر اينها: از حديث ذيل بر مي آيد كه فراموشي (ظاهري) مضر نيست. آن حديث اين است: ابو كهمس گويد: از امام صادق(ع) پرسيدم از مردي كه قرآن خوانده و سپس فراموش كند و تا سه بار گفتم: آيا بر او باكي هست؟ فرمود: نه.