مي گوييم: منظور از آن كسي است كه ايمان دارد به جهت اين كه رواياتي كه در اين زمينه رسيده است در آنها به اين نكته توجه اساسي شده است، حالا چه قرآن را حفظ بكند يا نكند و چه قرآن را با معنا حفظ بكند يا بدون معنا حفظ بكند. دليل اين سخن روايات ذيل است: 1- حضرت موسي بن جعفر(ع) به حفص مي فرمايد: «اي حفص هر كه از دوستان و شيعيان ما بميرد و قرآن را خوب نداند در قبر به او ياد دهند. تا خداوند بدان وسيله درجه اش را بالا برد. زيرا درختان بهشت برابر با آيات قرآن است. به او گفته مي شود: بخوان و بالا برو، سپس مي خواند و بالا مي رود، { (اصول كافي، ج 4، ص 408) }. 2- امام صادق(ع) مي فرمايد: هر كه در حال جواني قرآن بخواند و با ايمان هم باشد... به او گفته مي شود، بخوان (قرآن را) و يك درجه بالا برو. سپس به قرآن گويند: آيا آنچه تو خواستي به او رسانديم و تو را خشنود كرديم؟ گويد: آري، { (همان، ص 406) }. 3- گرچه از فقراتي كه از زبان قرآن در حديث ذيل نقل مي شود، گمان مي رود مراد از حفظ، حفظ با درك معاني است اما مي توان به اين نكته پي برد كه اگر رفتار انسان، با ايمان به خدا همخواني داشته باشد، قرآن و مفاهيم آن با گوشت و خون او آميختگي داشته باشد. چنين انساني به طور طبيعي هنگام تلاوت قرآن يك نوع تخاطب و هم سخني را با خداي خويش خواهد يافت. از اين رو اوصاف ذكر شده در حديث نمي تواند به شخص فاهم معاني محدود گردد. حديث فوق اين است: امام صادق(ع) از زبان رسول خدا(ص) مي فرمايد: در روز قيامت قرآن به انسان گويد: منم كه شب تو را به بيداري به پايان بردم، روزهاي داغ تو را به قشنگي به سر آوردم و آب دهانت را خشك كردم و اشكت را روان ساختم (اكنون) هر كجا بروي من هم با تو باشم... سپس به او گفته شود: بخوان و بالا برو، سپس هر يك آيه كه بخواند يك درجه بالا برود. به عبارت دقيق قرآن خواندن و بالا رفتن در آخرت تجسم عيني حقيقت عمل در اين دنيا است و با توجه به اين كه حفظ قرآن مراتبي دارد و مرتبه عاليه آن حفظ در همه ابعاد است، ميزان ترقي در آن عالم نيز متناسب با مرتبه حفظ مي باشد. بنابراين كسي كه روح و حقيقت قرآن را حفظ نموده و آن را با جان و دل آميخته و مورد فهم و عمل قرار داده است مراتب بسيار بالايي را كسب خواهد كرد.