كتاب ميزان الحكمه در اين مورد حديثي از امام صادق(ع) آورده است. { كل كذب مسؤول عنه صاحبه يوماً الا (كذباً) في ثلاثة رجل، كائد في حربه فهو موضوع عنه او رجل اصلح بين اثنين تلقي هذا بغير ماتلقي به هذا يريد بذلك الاصلاح ما بينهما، او رجل وعد اهله شيئاً و هو لايريد ان يتم لهم }؛ { هر دروغي روزي از گوينده اش بازخواست شود مگردروغي كه در سه جا گفته شود، مردي كه در جنگ نيرنگ زند كه بر او گناهي نيست، يا مردي كه ميان دو نفر اصلاح و سازش دهد با اين يكي برخورد مي كند و با آن ديگري برخورد ديگري و هدفش از اين كار آشتي دادن ميان آن دو است، يا مردي كه به زن (يا خانواده) خود وعده اي دهد و قصد انجام آن را نداشته باشد }»، { (ترجمه ميزان الحكمه، ج 11، محمد محمدي ري شهري، دارالحديث، نقل از كافي) }. اين دروغ در موردي است كه مصلحت در كار باشد، نه اين كه هميشه مي توان به زن دروغ گفت. به عنوان مثال زن مي گويد فلان وسيله را براي خانه خريداري كن و مرد با وجودي كه امكانات مالي آن را ندارد وعده مثبت مي دهد، زيرا مقابله آشكار با درخواست زن غالباً موجب نزاع و درگيري خانوادگي مي شود اما مي توان با پذيرش درخواست آن از نزاع و درگيري جلوگيري كرد، سپس به تدريج او را از خواسته خود منصرف ساخت و يا در شكل ممكن آن را عملي ساخت. علامه مجلسي مي نويسد «بدان كه مضمون اين حديث مورد اتفاق خاصه و عامه (شيعه و سني) است. مثلاً ترمذي از پيامبر(ص) روايت كرده است كه فرمود: دروغ گفتن روا نيست، مگر در سه جا: مرد براي خشنودي همسر خود سخن به او بگويد و دروغ گفتن در ميدان جنگ و دروغ گفتن براي آشتي دادن ميان مردم»، { (همان) }.