از امام صادق(ع) نقل شده است كه: روزي در نزد امام زين العابدين(ع) صحبت از تقيّه شد، حضرت فرمود: به خدا قسم اگر ابوذر مي دانست آنچه را در قلب سلمان است، هر آينه او را مي كشت. در حالي كه پيامبر(ص) عقد برادري بين آن دو بست، پس گمان شما به ساير مردم چيست. علم علما (ائمه طاهرين) سخت و سنگين است و نمي تواند آن را تحمل كند؛ مگر بني مرسل يا ملك مقرب يا بنده مؤمني كه خداوند قلب او را براي ايمان امتحان كرده باشد. آن گاه فرمود سلمان از علما گرديد چون شخصي از ما اهل بيت بود، { (بحارالانوار، ج 22، ص 343) }. گفتني است كه آنچه در قلب سلمان بوده از معارف توحيدي و پيامبر و ائمه(ع) بالاتر از معارفي بوده كه ابوذر مي دانسته و سلمان آنها را از او كتمان مي كرده است كه اگر براي او اظهار مي كرد ابوذر سلمان را نسبت كفر مي داد و قتل او را واجب مي دانست. يا اين كه دانستن اين مطالب سبب كشته شدن خود ابوذر مي شد، از اين جهت كه نمي توانست آن اسرار را تحمل كند. ايمان داراي مراتب و درجاتي است. هر چه درجات ايمان بالاتر باشد، درك شخص از معارف الهي گسترده تر خواهد بود و اين معارف براي كساني كه به آن نرسيده اند قابل تحمل نخواهد بود؛ چنان كه اگر سلمان هم آنچه در قلب ائمه(ع) بود مي دانست، نمي توانست آن را تحمل كند.