در متون حديثي و روايي ما آنچه در اين رابطه مذكور است، دو روايت هست: 1- در روايت اول امام صادق(ع) متعه را بر دو نفر از اصحاب خود تا زماني كه در مدينه هستند، حرام مي فرمايند (عمار ساباطي و سليمان بن خالد) و دليل آن را چنين بيان مي كنند كه شما با من رفت و آمد فراواني داريد و خوف آن مي رود كه اگر متعه كنيد، حكومت وقت شما را دستگير كند و عليه شيعه تبليغ نمايد، { (وسائل الشيعه، كتاب نكاح، ابواب متعه، باب 5، ح 5) }. 2- در روايت دوم امام صادق(ع) متعه را در مدينه و مكّه منع مي فرمايند كه ممكن است به خاطر نفوذ و قدرت فراوان حكومت وقت در آن زمان باشد، { (مستدرك الوسائل، كتاب نكاح، ابواب متعه، باب 5، ح 6) }. البته سند و دلالت هر دو روايت نياز به بررسي دارد.