بخل و خودداري از انفاق و بخشش مانند بسياري از رذايل و زشتيهاي ديگر، ريشه در ضعف مباني ايمان و معرفت خدا دارد. كسي كه خداوند را بر همه چيز قادر بداند و معتقد باشد كه ريشههاي تمام خيرات و بركات، ذات اقدس الهي است، حتماً به وعدههاي الهي اعتقاد دارد و از انفاق دريغ نميورزد. امام علي (ع) ميفرمايد: بخل ورزيدن نسبت به آن چه انسان دارد، به خاطر سوء ظن به خدا است.(1)
در حديثي ديگر امام صادق (ع) ميفرمايد: اگر جايگزين شدن مال از سوي خدا حق است، پس بخل براي چيست؟(2) همچنين اگر كسي معتقد به قيامت و پاداش اعمال در جهان آخرت باشد و ايمان داشته باشد كه ثواب و پاداش اعمال نيك و از جمله انفاق در قيامت، ده برابر و حتي بيشتر از آن خواهد بود و لذتهاي آن عالم بسيار حقيقيتر و پايدارتر از لذتهاي اين عالم است و آنجا سراي جاودانگي انسان است، مطمئناً درانفاق و كمك به مستمندان كوتاهي نخواهد كرد. آن هايي كه به وعدة الهي دلگرم و مطمئن هستند، .
هرگز هنگام انفاق به فقرا دستشان نميلرزد. اين رذيله اخلاقي گاهي به صورتي در ميآيد كه اگر انسان تمام ثروتها و خزاين خداوندي را در اختيار داشته باشد، باز بخل ميورزد، چنان كه قرآن مجيد ميفرمايد: اگر شما مالك خزائن رحمت پروردگار بوديد، باز امساك ميكرديد، معاد انفاق كردن مايه فقر و تنگدستي شما شود.(3)

1 - غرر الحكم، ج 1، ص 329.
2 - بحارالانوار، ج 70، ص 300.
3 - اسراء (17) آيه 100.