در مورد عقيقه روايات فراواني وارد شده و در بعضي از آن ها تعبير واجب دارد و فقها مانند صاحب جواهر از اين روايات، استحباب مؤكّد را استفاده كرده اند. عقيقه كردن واجب نيست، ولي خيلي بدان سفارش شده است. امام صادق(ع) فرمود: كلّ مولود مرتهن بالعقيقهْْ ؛ سلامتي فرزندي در گرو عقيقه است. باز حضرت فرمود: عقيقه واجب و لازم است. و در روايت ديگر عبدالله بن علي به امام صادق(ع) گفت: به دنبال عقيقه (گوسفند ) رفتيم اما گوسفندي پيدا نكرديم. آيا مي توانيم پولش را صدقه بدهيم؟ حضرت فرمود: نه، خدا اطعام و ريختن خون قرباني را دوست دارد .
باز امام صادق (ع) فرمود: فرزند و سلامتي اش در گرو گوسفندي است كه روز هفتم براي او عقيقه كنند و او را نام گذاري نمايند.[1]
از اين روايات استفاده مي شود سلامتي و خوشبختي بچه به عقيقه كردن است. امام صادق (ع) فرمود: پيامبر (ص) براي حسن و حسين در روز هفتم تولدشان عقيقه و دعا كرد و گفت : خدايا! استخوان هاي اين گوسفند به جاي استخوان هاي اين فرزند و گوشت او به جاي گوشت او و خون آن به جاي خون او و موي آن به موي او. خدايا! حفظ كن براي محمد و آل محمد.[2]
حضرت ابوطالب (ع) در روز هفتم تولد پيامبر عقيقه كرد.[3]
مستحب است گوشت عقيقه را با نخو بپزند و به همسايگان و آشنايان اطعام كنند. لزومي ندارد مصرف كنندگان حتماً فقير باشند. مي توانند گوشت عقيقه را بدون پختن به آنان بدهند و مستحب است مقداري از آن (ران يا دست گوسفند) را به قابله (ماما) بدهند. خوردن پدر و مادر بچه از گوشت عقيقه كراهت دارد.[4]

[1] وسائل الشيعه، ج 15، ص 143 به بعد؛ جواهر الكلام ، ج 31، احكام اولاد.
[2] وسائل الشيعه، ج 15، ص 158.
[3] همان، ص 159.
[4] همان، ص 156.