آن چه تأكيد شده، كثرت دعا كردن است. امام صادق(ع) مي فرمايد: دعا قضا و قدر حتمي را بر مي گرداند، پس دعا بسيار كن كه كليد هر درِ رحتمي است و وسيلة رسيدن به هر حاجتي مي باشد. آن چه را در پيشگاه خدا است،تنها به وسيلة دعا مي توان به دست آورد.[4]
در روايت ديگر حضرت مي فرمايد: دعا كن و مگو كه امر گذشته است. نزد خدا مقامي است كه نتوان به آن رسيد جز به درخواست كردن.[5]
خداوند به موسي(ع) وحي كرد: هر چه را احتياج داري حتي علف گوسفند و نمك طعامت را از من بخواه.[6]
هرگز در روايات افراد را از دعا كردن منع نكرده اند ولي براي پيشگيري از يأس به مردم گوشزد كرده اند كه اگر دعايشان مستجاب نشد، دلائلي دارد شايد خير و صلاح در خواسته نبوده است.
مضافاً بر اين كه گاهي استجابت دعا به تأخير مي افتد و گاهي به حاجت بهتري تبديل مي شود و اگر دعا مورد نداشته باشد، ذخيرة عالَم آخرت مي شود.
وظيفة ما دعا كردن و استمداد از پروردگار است كه صرف نظر از استجابت يا عدم استجابت آن، دعا كردن عبادت بزرگي است، چنان كه از امام باقر (ع) نقل شده: أفضل العباده الدعاء؛ بهترين عبادت دعا است.[7]

[4] سفينه البحار، ج 1، ص 446، مادة دعا.
[5] اصول كافي،ج 3، ص 231.
[6] بحارالانوار، ج 90، ص 303.
[7] اصول كافي،ج 4، ص 210.