امام صادق عليه السلام در بيرون شهر مدينه يك مزرعه اي داشت به نام «عين زياد» كه نخلستاني بزرگ بوده از آن با كار و كوشش و فعاليت در زير نخلستانها درختان مركبات مي نشاند و از زمين محصول حبوبات برمي داشت و تا آخرين روزهاي زندگي در كار تعليم و تربيت و كشاورزي و فلاحت اشتغال داشت و انبار خرما را طوري ساخته بود كه هر كس بخواهد از آن خرما بخورد بتواند مي فرمود بركت در آن براي استفاده ديگران است.

قال عليه السلام - كنت آمر اذا أدركت الثمرة ان يثلم في حيطانها الثلم ليدخل الناس و يأكلوا و كنت آمر في كل يوم ان يوضع عشر ثبنات.

به دهقانان و عمال مزرعه فرمود من امر مي كنم به شما در محل انبار گندم و تمر راهي بگذاريد اگر كسي گرسنه است بتواند از آن بردارد و اين سوراخها طوري ساخته شده بود كه مي شد يك «رطل» مد گندم يا ده دانه خرما و غيره بردارند - و منظور امام اين بود كه ضعيف و فقير و عاجز و مسكين و مستمند و كودك و پير و عجوزه و صبي و مريض - بيوه زن و غيره بتوانند از خرمن گندم و خرما بهره مند گردند و پس از مدتي مي فرمود باقي مانده آن را به مدينه حمل كنند و غالب پس از اين همه آزادي براي بردن ديگران بيش از هزار دينار خرما و چهار هزار دينار غله خود را مي فروخت و به اهل بيت و آل ابوطالب تقسيم مي كرد.

گويا اين عين زياد همان نخلستان تأسيس اميرالمؤمنين عليه السلام بود و در زمان امام محمدباقر عليه السلام ديديم كه مورد تجاوز يكي از خلفاي اموي قرار گرفت و حضرت از او قلع يد نمود فرمود اين موقوفه آل ابوطالب است.

و امام صادق عليه السلام از زمان پدرش بيشتر در رفاه و آسايش بود زيرا با آن مشكلات قحطي و تنگدستي مواجه نگرديد.