از مضمون اين نامه چنين استنباط مي شود كه برخي از اصحاب كه در كوفه و عراق بودند و در حملات شديد مخالفين قرار مي گرفتند حضرت اين نامه را به آنها نوشته و اين مواعظ را فرموده:


و كتب الي جماعة من اصحابه
اتقوا الله و كفوا السنتكم الامن خير الي ان قال - و عليكم بالصمت الا ما ينفعكم الله به في آخرتكم و ياجركم عليه و اكثروا من التهليل و التقديس و التسبيح و الثناء علي الله و التضرع اليه و الرغبة فيما عنده من الخير - الذي لا يقدر قدره و لا يبلغ كنهه احد فاشغلوا السنتكم بذلك عما نهي الله عنه من اقاويل الباطل التي تعقب اهلها خلودا في النار من مات عليها و لم يتب الي الله و لم ينزع عنها

در اين نامه به اصحاب خود مرقوم فرموده است.

بپرهيزيد و بترسيد از خداوند و زبان خود را از شرور حفظ كنيد مگر در راه خير تا آنجا كه مي فرمايد بر شما باد به سكوت مگر آنجا كه نفع آخرت شما در خطر باشد تا خداوند به شما اجر جزيل عنايت فرمايد و بسيار تهليل و تقديس حق بگوئيد و دعا كنيد و از حق بخواهيد كه خير شما را پيش آورد و تضرع و زاري كنيد در تحصيل خيرات و مصالح كه جز خداوند نمي داند و سرنوشت همه در كار خير دست خداوند است زبان خود را به ذكر حق بداريد و از آنچه منع فرمود خودداري كنيد كه اقاويل باطل شما را زيان كار سازد و در نتيجه مخلد در آتش نمايد هر كس از شماها بميرد و توبه نكند خداوند او را به عذاب دردناكي مبتلا مي سازد.

در اين نامه ها از مكارم اخلاق بحث فرموده و از صفات روحي و نفساني كه موجب بزرگ منشي و سروريست تعليم داده و حصول اين مكارم را در سايه امر به معروف و نهي از منكر دانسته و عبادت و اطاعت حق و احتراز از باطل و خدمت به خلق و بسيار تأكيد در اين مراتب داشته است كه ما از كثرت مطالب از ترجمه تحت اللفظي آن صرف نظر كرديم.