در بحارالانوار از كتاب اختصاص نقل كرده اند كه عبدالله بن فضل هاشمي گفت در خدمت حضرت امام صادق عليه السلام بودم مفضل بن عمر وارد شد چون حضرت او را ديد به صورت او تبسم نموده فرمود نزديك بيا - چون نزديك شد فرمود اي مفضل قسم به پروردگار تعالي كه من دوست مي دارم تو را و دوست مي دارم كسي كه تو را دوست مي دارد اگر همه اصحاب آنچه تو مي شناختي دو نفر به انحراف نمي رفتند - مفضل گفت يابن رسول الله جابر بن يزيد نزد شما چه منزلتي دارد فرمود به منزلت سلمان نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم پرسيد داود رقي نزد تو چه منزلتي دارد فرمود او هم در نظر من به منزله مقداد است در نظر رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم گفت يابن رسول الله گمان نمي كنم كه مرا بالاتر از منزل خودم فرمائيد فرمود تو هم به منزله آنها نزد من هستي.

راوي مي گويد پس حضرت رو به من كرد فرمود اي عبدالله بن فضل به درستي كه خداوند تعالي خلق كرد ما را از نور عظمت خود و غوطه داد ما را به رحمت خود و خلق كرد ارواح شما را از ما پس ما آرزومند و مايليم به شماها و شماها آرزومند و مايل به سوي ما. فرمود به خدا قسم كه اگر كوشش كنند اهل مشرق و مغرب كه زياد كنند در شيعيان يك مرد و يا كم كنند از آنها يك فرد را نمي توانند و فرمود نام آنها نزد ما مضبوط است و به نام خودشان و نام پدرانشان و عشيره هايشان و نسب هايشان نزد ما مكتوب و محفوظ است.

فرمود اي عبدالله بن فضل اگر خواهي نشان مي دهم اسم تو را در صحيفه اي كه نزد ماست آنگاه فرمود صحيفه اي را آوردند و گشود من گفتم اثري از آن نمي بينم حضرت دست خود را بر آن ماليد، نوشته هائي در آن ديدم و يافتم در آخر آن اسم خود مرا نشان داد پس سجده شكر كردم [1] .