از شيعه زيديه عصر حضرت صادق آنها بودند كه خروج به شمشير مي كردند و زيد بن علي بن الحسين و يحيي بن زيد به خروج كشته شدند و چنانچه سابقا هم اشاره شد ما معتقديم كه آنها داعيه امامت نداشتند و در عقيده آنها هيچ خللي نبود كساني كه بعد خواستند به نام آنها زمامدار شوند و حكومت نمايند اين عقيده را ابراز داشتند و در اين باره به جاي خود مفصل بحث كرده ايم و امام صادق عليه السلام نسبت به شهادت آنها سخت متأثر و گريان بود و معتقدين به اين اصل را سرزنش فرمود.

حضرت امام صادق عليه السلام درباره حضرت زيد فرمود رحمه الله اما انه كان مؤمنا و كان عارفا و كان عالما و كان صدوقا و اما انه له ظفر نوفي اما له لوملك لعرف كيف يضعها [1] و مي فرمود نگوئيد زيد خروج كرد او مردي عالم و صادق و مؤمن و باوفا بود اگر ظفر مي يافت مي دانست چه كند شايد خلافت را به محل خود استقرار مي داد و اگر سلطنت مي يافت آن هم مي توانست حكومت شرعي نمايد - مقام زيد بسيار است كه اينجا محل بحث آن نيست.