كيسانيه آنها بودند كه به امامت محمد بن حنفيه قائل بودند و آنها هم چند فرقه مي شدند فرقه اي گفتند محمد حنفيه مهدي است و وصي اميرالمؤمنين است و مصالحه امام حسن مجتبي و خروج سيدالشهداء هم به اذن او بوده است.

يك طايفه هم معتقد بودند محمد حنفيه پس از امام حسين عليه السلام خليفه بود و او زنده است كه نمرده و نمي ميرد و غايب است و امامي هم پس از او نخواهد آمد تا رجعت او و آنها را كربيه گويند زيرا ابن كرب اول كسي است كه به اين عقيده افتاد.

دسته اي هم گفتند محمد حنفيه امامي منتظر است كه بين مكه و مدينه سير مي كند

يك دسته هم گفتند او مرده عبدالله مكني به ابوهاشم بزرگترين اولادش وصي او بود و لذا اين طايفه را هاشميه خواندند.

كيسانيه در همان نيمه دوم قرن اول شروع كردند و سيد حميري شاعر شهير از آن طايفه بود كه برگشت و از پيروان امام صادق و از اماميه اثني عشريه گرديد و حضرت صادق همه آنها را به عقيده صاف و مستقيم هدايت فرمود. [1] .

نگارنده گويد از اين طايفه كمتر كسي شهرت دارد و كيسان محلي بوده كه مختار خروج كرده و مذهبي نبوده است و مصداق حقيقي هم نداشته.