ائمه معصومين عليه السلام در ابتلاي به مصائب جزع و فزعي مي كنند آن هم بر حسب غريزه طبيعي ولي چون قضاء حق آمد تسليم رضاي او مي شوند و شادمان مي گردند.

در كافي است كه قتيبه اعشي روايت مي كند كه وقتي خدمت اباعبدالله رفتيم كه از پسر او عيادت كنيم چون به در خانه او رسيدم ديديم امام درب خانه ايستاده در كمال حزن و اندوه و غم و الم است سلام كرديم عرض كرديم احوال فرزندت چگونه است فرمود به همان حال است كه بود پس از لحظه اي به درون خانه رفت و برگشت بشاش و خرم گرديد ما گفتيم شكر خداي را كه حال كودك خوب شده و شما شادمان گشتيد فرمود او به جاي رفتني رفت و به منزل رسيد يكي از ما پرسيد يابن رسول الله شما در كسالتش سخت متألم و محزون بوديد در مرگش شكفته و خندان هستيد فرمود ما اهل بيت رسول خدا در هر بليه اي رخ مي دهد جزعي مي كنيم ولي قبل از مصيبت اما چون قضاء الهي صادر شد راضي به حكم او مي گرديم و دل تنگ نمي كنيم زيرا او داده و او مي گيرد امانت او است هر وقت اراده كند مطالبه مي نمايد و در رد امانت نبايد تعلل و تسامح كرد.

در خبر ديگر است كه امام جعفر صادق عليه السلام در منزل مشغول به افاضات اشراقيه علمي بود كه ناگهان صداي ضجه زني از اندرون خانه بلند شد حضرت از جاي برخاست و نشست و گفت انا لله و انا اليه راجعون و به دروس خود ادامه داد چون درس تمام شد فرمود ما اهل بيت هم دوست مي داريم عافيت و سلامت را براي خود و اولاد و احباب و حتي اموال خود ولي حكم الهي را مقدم مي داريم و چون حكمي واقع شود تن به رضا و تسليم درمي دهيم. در اين خبر معلوم نيست اين فرزند همان اسماعيل است يا عباس است يا فرزند پسر ديگري داشته كه در حضور او فوت كرده و از دنيا رفته است چگونگي آن معلوم نيست آنچه مسلم است از شش پسر اسماعيل مرد شايسته اي بوده كه زمان پدرش فوت كرده است.