يابن النعمان ان حبنا اهل البيت ينزله الله من السماء من خزائن تحت العرش كخزائن الذهب و الفضه و لا ينزله الا بقدر و لا ينزله و لا يعطيه الاخير الخلق و ان له غمامه كغمامه القطر. فاذا اراد الله ان يخص به من احب من خلقه اذن لتلك الغمامه فتهطلت كما تهطلت السحاب فتصيب الجنين في بطن امه [1] .

فرمود اي پسر نعمان دوستي ما اهل بيت يك حقيقتي است كه از آسمان از خزائن الهي كه زير عرش است بر دلها مي نشيند و آن خزائن مانند خزائن طلا و نقره است كه كشف نمي شود و نازل نمي گردد مگر به مقدار و اندازه معين آن هم براي اشخاص معين كه قابليت و استعداد داشته باشند.

اين محبت مانند ابرهاي سفيد و بارنده قطرات محبت را در دل هاي مستعد فرومي ريزد و چون پروردگار تعالي بخواهد به دوست خود و بنده مطيع خود چيزي برساند به آن ابر فرمان مي دهد كه بالاي سر آن بنده رفته از باران مودت و محبت بر دل او قطراتي فروريزد و سايه لطف و عنايت بالاي سر او بگستراند و از اين باران نطفه او منعقد مي شود و آميخته به محبت و مودت و دوستي بندگان خاص پروردگار است.