حضرت امام صادق عليه السلام معاصر دولت مرواني و دولت عباسي بود هر يك از اين دو سلسله مبارزاتشان بر اثر اعمال شهوات و اشغال كرسي حكومت و سلطه بر مردم بود. فتنه ها و آشوب ها و ماجراجوئي ها همه براي نيل به مقام و منصب است. در اين ميان آراء و اهواء و مذاهب و نحل و عقايد و افكار متشتت هم رشد كرد و امام عليه السلام در ميان محيطي كه آغشته به ظلمات افكار دين و سياست واقع گرديده و از وظايف اوليه و اثبات حق و محو باطل بود بعضي را با تقيه و برخي را با صراحت و شهامت در امور دين و ديوان دولت تربيت مي كرد.

حضرت امام جعفر صادق عليه السلام مواجه با دو جبهه بسيار قوي بود يكي سياستمداران كه مي خواستند به سلطنت برسند و قدرت علمي علوي را مانع آن مي شناختند و ديگري جبهه عقايد و مذاهب گمراه و مختلف بود كه هر دسته براي اثبات خود دعاوي و دلايلي داشتند و به نيروي علم جعفري مذهب حقه را در آن ميان روشن كرده اين تصادم و اصطكاك مدت ها ادامه داشت و تسخير قلوب و مغزهاي مختلف و افكار متشتت چه قدر طاقت فرسا و مشكل است.

از طرف ديگر محن و بلاياي زندگي كه به سعايت دشمنان ايجاد مي شد روح مقدس او را جريحه دار مي كرد و بني عباس از بيم آنكه مبادا مردم حجاز اطراف علويين را بگيرند و مخصوصا جعفر بن محمد كه آفتاب آسمان علم و دانش بود با جنبش علم رشته سلطنت را از دست آنها بگيرند و لذا گاه و بيگاه خلفا و عمال آنها صادق آل محمد را احضار مي كردند و موجب ناراحتي وجود مبارك امام عليه السلام شده و به نقل سيد بن طاوس بيش از هشت مرتبه منصور اين مشعلدار بزرگ علم و معرفت را احضار كرد و سوءقصدي براي او نمود و خدايش نجات داد تا بالاخره مسمومش كردند و ما براي اطلاع خوانندگان جريان آن را نقل مي كنيم: