براي پيدايش ستارگان ابرها عامل وجود آنها بوده اند


ستاره شناسان مي گويند كه در آغاز جهان چيزي نبوده نه خورشيد نه ماهي نه فروغ نه ستاره بلكه فضا تهي بوده - و در گوشه هاي فضا اندك اندك غبار يا ذره گازي به وجود مي آمد و اين ذرات گاز و غبار در فضا سرگردان بودند و چنان سرگردان بودند كه به ندرت به يكديگر برخورد مي كردند.

با گذشت زمان ميليون ها ذره گاز و غبار به شكل ابرهاي عظيم تنك گرد هم آمدند در هر توده ابر نيروي جاذبه ذرات را به سوي مركز مي كشيد.

توده هاي ابر جمع مي شد ذرات آن را به يكديگر نزديك نموده و اغلب با شدت به هم مي خوردند - از اين ها گرما پديد مي آمد.

در مركز ابر گرما چنان شدت يافت كه توده را به تابش مي افكند و توده ي ابر ستاره مي شد ميليون ها توده ي ابر ستاره شدند و سپس در تاريكي فضا نور احاطه داشت پس ستارگان از انبوه ابرها تشكيل يافته است.

بنابراين بايد اول ابرها را شناخت و بعد به ستارگان پرداخت.