علمي است كه بحث از احوال ظاهر در احوال باطن مي نمايد يعني از ظاهر حال باطن را مي گويد و از كيفيت ظاهر صورت و خلقت از سيرت و خلق سخن مي گويد مانند علم قيافه شناسي - كف شناسي - زيبائي شناسي و غيره ولي در اين فن خرافاتي زياد صورت يافته كه حد و حصر ندارد اما آنچه مسلم و غيرقابل ترديد است اين است كه در خلقت و عالم نشئه ي طبع چيزي عبث و بي فايده خلق نشده و آثار ظاهر دلالت بر مآثر باطن مي نمايد.

در اين علم علاقه و ارتباط بين خلق و خلق و سير آدمي از ظاهر به باطن مي نمايد كه در اسلام گفته اند «الظاهر عنوان الباطن» در اين فن قرائني هست كه مي توان از قيافه و صورت و قامت نسبت به سيرت و اندرون آدمي حدس و تخمين زد ولي معصوم از خطاء و لغزش نمي باشد فقط چيزي كه مسلم است از عالم حس ظاهر به عالم حس باطن مي توان پي برد و در عين حال علم حقيقي را از اوهام دروغ مي توان تشخيص داد.