علامه ي مجلسي در كتاب جلاء العيون مي نگارد: از صادق آل محمد صلي الله عليه و آله روايت شده كه فرمود: وقتي مادر يكي از ائمه ي معصومين عليهم السلام به يكي از آنان حامله مي شود در تمام آن روز دچار سستي نظير غش مي گردد. آنگاه مردي را در خواب مي بيند كه او را به فرزندي دانا و بردبار بشارت مي دهد. همين كه از خواب بيدار شد از طرف راست خود صدائي مي شنود كه به او مي گويد: به بهترين اهل زمين حامله شدي، خير و سعادت نصيب تو خواهد شد، مژده باد تو را به فرزندي دانا و بردبار ولي آن گوينده را نمي بيند.


پس از اين جريان ثقل و سنگيني در خود احساس نمي كند تا اينكه مدت نه ماه از حمل او بگذرد، وقتي مدت نه ماه گذشت صداي بسياري از ملائكه را در خانه ي خود مي شنود.

همين كه شب ولادت فرامي رسد نوري را در خانه ي خود مشاهده مي كند كه ديگران غير از پدر امام آن نور را نمي بينند. آن گاه امام در حالي متولد مي شود كه مربع و نشسته باشد نه اين كه با سر به زمين آيد.

موقعي كه امام متولد مي شود روي خود را به طرف قبله مي نمايد و سه مرتبه عطسه مي كند و پس از عطسه خداي را حمد مي نمايد. امام در حالي متولد مي گردد كه ختنه كرده و ناف بريده باشد، آلوده به خون و كثافت نباشد، همه ي دندان هاي جلو او روئيده باشد.در تمام آن روز و شب نور زردي از دستها و صورت او مي درخشد كه نظير طلا ساطع مي گردد.