مرحوم قطب الدين راوندي و ديگر بزرگان حكايت كنند:

روزي حمّاد بن عيسي به حضور مبارك امام جعفر صادق عليه السلام وارد شد و از آن حضرت تقاضا نمود تا برايش دعا نمايد، كه خداوند چندين مرتبه سفر حجّ، باغي مناسب و سرسبز، خانه اي نيك و وسيع، همسري زيبا و خوش نام؛ و از خانواده اي خوب، همچنين فرزنداني متديّن و نيكوكار نصيب و روزي او گرداند.

امام صادق عليه السلام چنين دعا نمود:

خداوندا! پنجاه مرحله سفر حجّ، باغي مناسب، خانه اي نيك، همسري خوب؛ و از خانواده اي بزرگوار، فرزنداني نيكوكار و فهيم، روزيِ حمّاد بن عيسي گردان.

يكي از دوستان حمّاد كه در آن مجلس دعا حضور داشت، گويد: پس از گذشت چند سالي، به شهر بصره رفتم؛ و ميهمان حمّاد بن عيسي شدم.

حمّاد گفت: آيا به ياد مي آوري آن روزي را كه امام جعفر صادق عليه السلام براي من دعا كرد؟

گفتم: بلي.

گفت: من تاكنون چهل و هشت مرتبه حجّ انجام داده ام؛ و اين خانه اي را كه مي بيني، در شهر بصره نظير و مانندي ندارد، نيز باغي دارم كه از هر جهت بهترين باغ ها است، همسري پاك و نجيب دارم، كه از محترم ترين خانواده ها مي باشد؛ و اين هم فرزندانم مي باشند، كه مؤدّب و متديّن هستند؛ و همه اين ها از بركت دعاي امام جعفر صادق عليه السلام است.

همين شخص در ادامه داستان گويد: حمّاد پس از پايان پنجاهمين مراسم حجّ، نيز براي سفر پنجاه و يكمين بار عازم مكّه معظّمه شد؛ و چون به جُحْفِه رسيد، خواست كه احرام ببندد، ناگهان سيل آمد و حمّاد را با خود برد و همراهانش جنازه او را نجات دادند.

و به همين جهت، حمّاد به عنوان غريق جُحْفِه معروف شد. [1] .