آمرزش گناه دوست و مخالف
مرحوم راوندي در كتاب خرايج و جرائح خود آورده است:
امام محمد باقر به همراه فرزندش امام جعفر صادق عليهما السلام جهت انجام مراسم حج وارد مكه مكرمه شدند.
در مسجدالحرام نزديك كعبه الهي نشسته بودند، كه شخصي وارد شد و اظهار داشت: سؤالي دارم؟
امام باقر عليه السلام فرمود: از فرزندم، جعفر سوال كن.
آن مرد خطاب به حضرت صادق عليه السلام كرد و گفت: سؤالي دارم؟
حضرت فرمود: آنچه مي خواهي سوال كن.
آن مرد گفت: تكليف كسي كه گناهي بزرگ مرتكب شده است، چيست؟
حضرت فرمود: آيا در ماه مبارك رمضان از روي عمد و بدون عذر روزه خواري نموده است؟
گفت: گناهي بزرگ تر انجام داده است.
حضرت فرمود: آيا در ماه مبارك رمضان زنا كرده است؟
آن مرد اظهار داشت: ياابن رسول اللّه! گناهي بزرگ تر از آن را مرتكب شده است.
حضرت فرمود: آيا شخص بي گناهي را كشته است؟
گفت: از آن هم بزرگ تر.
پس از آن صادق آل محمد عليهم السلام فرمود: چنانچه آن از شيعيان و دوستداران اميرالمؤمنين امام علي عليه السلام باشد، بايد به زيارت كعبه الهي برود و توبه نمايد؛ و سپس قسم ياد كند كه ديگر مرتكب چنان گناهي نشود؛ ولي اگر از مخالفين و معاندين باشد راه پذيرش توبه براي او نيست.
آن مرد گفت: خداوند، شما فرزندان فاطمه زهراء عليها السلام را مورد رحمت خويش قرار دهد، من اين چنين جوابي را از رسول خدا صلي الله عليه و آله نيز شنيده ام.
بعد از آن، از محضر مقدس آن بزرگواران خداحافظي كرد و رفت.
امام محمد باقر عليه السلام به فرزندش فرمود: همانا اين شخص، حضرت خضر عليه السلام بود، كه خواست تو را به مردم معرفي نمايد. [1] .
پاورقي
[1] بحارالانوار: ج 47، ص 21، ح 20.