قرآن مجيد اعمال خوب و بد را منشأ بلاها و گرفتاري ها مي داند: فساد و تناهي در خشكي و دريا نمودار شد، به واسطة كار هايي كه مردم انجام دادند.[26]
بين گناه و فساد رابطة طبيعي است. گناه و قانون شكني مانند غذاي ناسالم است كه خواه نا خواه بر سلامت جسماني و روحاني انسان تأثير مي گذارد. در روايات قطع رحم، ماية كوتاهي عمر و خوردن مال حرام، موجب تاريكي قلب و شيوع زنا سبب فناي انسان ذكر شده است، حتي در روايتي از امام صادق(ع) مي خوانيم: آن ها كه به وسيلةگناه از دنيا مي روند، بيش از كساني هستند كه به مرگ طبيعتي مي ميرند.[27]
امام علي(ع) مي فرمايد: سوگند به خدا! هرگز ملتي در فراخي نعمت و خوشي زندگاني نبوده اند كه از آن ها گرفته شود جز به واسطة گناهاني كه مرتكب شده اند، زيرا خداوند به بندگان ستم نمي كند.[28]
در حديث داريم كه هرچه انسان ها گناه تازه توليد كنند، خداوند بلاي جديدي ايجاد خواهد كرد. شايد گناهان تازه باعث بروز بيماري هاي جديد شود، زيرا هم اكنون مواجه با امراض جديد و بي سابقه اي هستيم.

[26] روم (30) آية41.
[27] سفينه البحار، ج 1، ماده زنب، ص 489.
[28] نهج البلاغه، فيض الاسلام، قصار 177.