اعمال انسان علاوه بر اين كه بايد از حُسن فاعلي و حُسن فعلي برخوردار باشد، يعني قصدش خالص براي خدا و شكل عمل نيز مطابق فرمان خدا باشد، كميّت آن نيز بايد بر اساس آيه شريفه لا يكلّف اللَّه نفساً إلاّ وُسْعَها متناسب با امكانات و مقدورات باشد، مثلاً پاداش فردي كه كل درآمدش يكصد تومان است، اگر 20 تومان آن را در راه خدا انفاق كند با پاداش فردي كه يك ميليون تومان درآمد دارد و يكصد هزار تومان آن را در راه خدا انفاق ميكند، برابر و يكسان نيست، زيرا اوّلي يك پنجم درآمدش و دومي يك دهم آن را انفاق نموده است. از طرف ديگر فقيري كه توان انجام كار خير را ندارد، اگر واقعاً خواهان خدمت رساني باشد، همان ثوابي را خواهد داشت كه ثروتمند با انفاق خود به آن ثواب دست پيدا كرده است، زيرا نقش نيت در اعمال، بسيار مهم و اساسي است.
حضرت امام صادق(ع) ميفرمايد: همانا بنده مؤمن آرزو ميكند و ميگويد:
خدايا! به من رزق و روزي وسيعي عطا فرما تا من هم بتوانم - مانند ثروتمندان - كارهاي خير انجام دهم. اگر آن فرد صداقت و پاكي نيت داشته باشد و خداوند اين صداقت را در او ملاحظه نمايد، به او اجر و ثوابي ميدهد برابر با پاداشي كه اگر ثروت زياد و وسعت روزي داشت و با هزينه كردن پولها در راه خدا، آن اعمال صالح را انجام ميداد.(1)
علاوه بر اين، فقر اگر با صبر و خويشتن داري همراه باشد، فضيلتي دارد كه در خور توجه است كه چه بسا ارزش انفاق ثروتمندان به درجه آن نرسد.

1. شيخ حر عاملي، وسائل الشيعه، چاپ بيروت، ج 1، ص 35.