پرسمان

بنابر تعريفي كه دربارة غبطه گفته شده است، عبارتست از خواستن و آرزوي شديد مثل امتيازي كه در ديگران ميبيند، بدون اينكه زوال و نابودي آن را از ديگران آرزو كند و بخواهد. او زوال علم و معرفت از ديگران را نميخواهد بلكه ميخواهد مثل همان علم و معرفت نصيب او هم بشود و چنانكه در روايت فضيلبن عياض از امام صادق عليهالسّلام آمده است، غبطه خوردن براي شخص مؤمن مانعي ندارد، بلكه از آن جهت كه غبطه آرزوي وصول به خير و كمال امتيازي است كه ديگران نيز از آن برخور دارند بدون اينكه سلب و زوال آنرا از ديگران آرزو كند، محبوبيّت هم دارد، زيرا غبطه ميتواند عامل حركت در مسير پيشرفت بسوي خير و كمال و امتيازات صحيح بوده باشد. گاهي ممكن است حسادت و غبطه با همديگر مخلوط شوند، يعني حسادت غبطه تلقّي شود و يا بالعكس: غبطه حسادت تلقّي گردد. بهمين جهت است كه كسي كه در مسير «حيات معقول» گام بر ميدارد، حتماً بايستي از اين اختلاط و اشتباه جلوگيري نمايد.