واقعيت مساله از نظر فلسفي آن است كه خداوند چيستي (ماهيت) ندارد و حقيقت او عين هستي است و چون ذهن آدميان نوعا با ماهيات مختلف سر و كار دارد و همواره در برابر هستي هرچيز چيستي آن را دنبال مي كند از همين رو مي پندارد كه خداوند نيز ماهيتي دارد كه وجود عارض آن است و لذا در پي چيستي او برمي آيد غافل از آن كه اساسا او را چيستي و ماهيت نيست. از اينرو اين روايات به انسان هشدار مي دهد كه چنين راهي را نرود زيرا نهايت آن تشبيه خداوند به ماهيتي از ماهيات است.