پس از آنكه علي((عليه السلام)) به دست«ابن ملجم» شهيد شد، امام حسن((عليه السلام)) مطابق وظيفه خود براي حفظ اسلام با شرايطي با معاويه صلح كرد; ولي معاويه به آن شرايط عمل نكرد. پس از آن امام حسين((عليه السلام)) در اثر زيربار نرفتن بيعت با يزيد شهيد شد. امام زين العابدين و امام محمّد باقر((عليهم السلام)) هم كه در دوران حكومت بني اميّه قرار گرفته بودند، در اثر اختناق شديد فرصت نيافتند كه حقايق و معارف اسلام را به طور كامل براي مردم بيان كنند.
در حدود 131.ق حكومت بني امّيه به دست «ابوالعباس سَفاح» از بين رفت و دوران خلافت عباسيان شروع شد. اين زمان، مصادف با امامت امام جعفر صادق ((عليه السلام)) بود، درست در هنگامي كه بني اميّه و بني عباس مشغول جنگ و نزاع بودند و براي برانداختن يكديگر مي كوشيدند، امام صادق((عليه السلام)) از فرصت استفاده كرد و به نشر معارف اسلامي و تربيت شاگردان فراواني پرداخت; از همين رو بخشي گسترده از حقايق قرآن و احكام الهي در منابع شيعه، از امام صادق((عليه السلام)) اخذ شده است.
البته از امامان ديگر به خصوص امام باقر((عليه السلام))، نيز تا حدودي روايت و اخبار هست، ولي به اندازه روايتي كه از امام صادق((عليه السلام)) به دست ما رسيده نيست; به همين خاطر مذهب شيعه به نام «مذهب جعفري» نيز مشهور است و به فقه شيعه «فقه جعفري» نيز گفته مي شود.