حضرت لقمان((عليه السلام)) معاصر داوود پيامبر بوده است. درباره پيامبر بودن وي اختلاف نظر وجود دارد. برخي بر اين عقيده اند كه وي حكيم بود و به مقام نبوت نايل نشده است. در اين باره روايتي نيز از طريق عامّه از رسول الله((صلي الله عليه وآله)) نقل شده است(1).
برخي ديگر بر اين عقيده اند كه او پيامبر بوده و كلمه «حكمت» را در اين آيه: «لقد اتينا لقمان الحكمة;(2) به تحقيق ما به لقمان حكمت داديم.» به پيامبري تفسير نموده اند.
از امام صادق((عليه السلام)) در توضيح اين آيه آمده است: «به خدا قسم حكمتي كه به لقمان داده شده، نه بر اثر مال و مقام و ايل و تبار و نه به خاطر نيروي جسمي و جمال بوده; بلكه وي مردي بود كه در امر خدا قوي بود. در راه خدا ورع داشت فردي ساكت ، آرام، ژرف نگر، بسيار متفكّر و تيزبين بود و با عبرت گيري از پند ديگران و تجربه كردن بي نياز بود...»(3).

1 - بحارالانوار، ج 13، ص 424.
2 - سوره لقمان، آيه 12.
3 - بحار الانوار، ج 13، ص 409.