مقام خُلّت و دوستي خداوند ، مرتبت بلندي است كه خداوند به پيامبر عظيم الشان خود ابراهيم « عليه السلام » اعطا كرد . اين مقام به گزاف و بي حساب به آن بزرگوار داده نشده است . براساس روايتي از امام صادق « عليه السلام » ابراهيم « عليه السلام » از آن رو به اين لقب دست يافت كه هرگز از كسي ، غير از خدا چيزي درخواست نكرد و هرگز چيزي كه از او درخواست مي شد ، امتناع نمي كرد .
{ بحارالانوار ، ج 12 ، ص 13 . }
آن حضرت در انقطاع از خلق و روي آوردن به حق به اندازه اي خلوص داشت كه برحسب روايات ، آن هنگام كه در منجنيق قرار گرفت و به سوي آتش پرتاب شد ، جبرئيل نزد او آمده ، پرسيد : « آيا حاجتي داري برآورده كن ؟ »
حضرت فرمود : « اما اليك فلاً؛ از تو نه ! »
برحسب روايات ، آن حضرت « عليه السلام » پس از طيّ مقامات عبوديت ، نبوت و رسالت به مقام خليل اللهي رسيد .
{ بحارالانوار ، ج 12 ، ص 12 . }