اينكه خداوند مي فرمايد: از صبر و نماز كمك گيريد به اين معنا است كه هرگاه با سختي و مشكلي مواجه شديد اولاً استقامت كنيد و تسليم مشكل نشويد و ثانياً به وسيله نماز، رابطه خود را به خداوند برقرار كنيد، چرا كه اگر كسي دل به آن منبع بي نهايت قدرت ببندد و به او متصل گردد، از هيچ ناملايمت و اتفاق هولناكي نخواهد هراسيد. در اين امر هرگاه مشكلي براي امام صادق(ع) پيش مي آمد، آن حضرت بر مي خاست و وضو مي گرفت سپس دو ركعت نماز مي خواند. در اين آيه به دو ركن اساسي براي پيشرفت و پيروزي بر مشكلات اشاره شده است: يكي پايگاه نيرومند دروني (صبر) و ديگري تكيه گاه محكم بروني (خداوند). سپس خداوند مي فرمايد:«{وَ إِنَّها لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَي اَلْخاشِعِينَ }» ضمير «ها» به صلاة بر مي گردد، يعني، نماز جز براي خاشعان سنگين و گران است. خاشع به كسي گفته ميشود كه علاوه بر جوارحش قلب او نيز متواضع و مطيع باشد؛ به طوري كه در آيه بعد خداوند در تعريف «خاشعين» مي فرمايد: آنها كساني اند كه به روز قيامت و ملاقات با خداوند علم دارند و مي دانند كه به سوي خداوند باز مي گردند. درباره دليل اينكه «خاشعين» ذكر شده است به مؤمنين و متقين مي توان گفت كه: الف) نماز براي كسي سهل و آسان مي گردد كه در كام او شيريني داشته باشد. ب) تنها نماز براي كسي حلاوت دارد كه حضور قلب در نماز داشته باشد. ج) حضور قلب با صرف ايمان و تقواي ظاهري حاصل نمي گردد. بلكه نوعي فروتني قلبي در مقابل خداوند نيازمند كه موجب گردد انسان از صميم قلب دل به كسي نبندد و دربند چيزي و كسي نباشد. كه اين حالت جز با علم به قيامت و ملاقات با خداوند، يقين به زود گذر بودن دنيا و... حاصل نمي گردد.