مرکز پاسخگويي: مركز فرهنگي نهاد رهبري در دانشگاه ها
موضوع اصلي: قرآن
موضوع فرعي: نماز
در احاديث،مامور به دوري كردن از تارك نماز شده ايم و گاهي نيز به نيكي كردن به مردم سفارش،اين دو را در حالي كه خيلي ها تارك نمازند.چگونه توجيه ميكنيد؟
پاسخ:
احاديثي كه از ائمه(ع) صادر گرديده در موقعيت هاي مختلف و گوناگوني طرح شده اند و بايد با درك زمينه صدور حديث و هم چنين مخاطب آن و نگاه به اصول كلي اسلام در روابط اجتماعي به تجزيه و تحليل آن احاديث پرداخت. آن چه كه مسلم است و در آيات قرآن نيز به آن اشاره بلكه تصريح شده است برخورد مناسب وخوب از راه هاي بسيار سازنده در تبليغ دين است . حضرت موسي(ع) در مقابل فرعون مامور به گفتاري نرم مي شود (قولا له قولا لينا) و پيامبر (ص) نيز در برابر مردم ({/فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اَللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ/}) به واسطه فيض رحمت الهي برخوردي نرم و عاطفي داشته اند. بنابراين روي گشاده داشتن و با مهرباني درصدد هدايت ديگران بودن رسالتي پيامبر گونه است .اين مسأله با حديثي كه از امام صادق (ع) در مورد دوستي نكردن با كسي كه به نماز اهميت نمي دهد منافات ندارد. زيرا مسأله دوستي و موءانست و هم راز شدن موضوعي بالاتر از روابط متعارف است .اگر بناست انسان دوستي صميمي داشته باشد ولي به نماز اهميت ندهد روشن است كه در اغلب موارد بر دوست خود تأثير سوء خواهد گذاشت و او را نيز به راه خود خواهد كشيد. بنابراين خوش برخورد بودن و حتي مهرباني با مردم منافاتي با آن ندارد كه اگر بناست دوستي براي خود برگزينيم از بين كساني باشد كه به نماز اهتمام مي ورزند. در مورد دوستانتان اگر مي دانيد كه حفظ رابطه با او ممكن است در اصلاح او موءثر باشد رابطه را حفظ نماييد واگر احتمال مي دهيد كه نتيجه معكوس باشد رابطه دوستانه خود را قطع كنيد گرچه در برخوردها با او گرم بوده و به او محبت نمائيد.