از امام صادق(ع) نقل شده است: بدن عارف و جسم او در ميان مخلوقات زندگي مي​كند ولي قلبش پيوسته با خداست ... عارف امانت​دار ودايع الهي، خزينه اسرار، معدن انوار، راهنماي رحمت او بر خلق، مركز راهوار علوم و ميزان و معيار فضل و عدل او مي​باشد. از مردم و مقاصد و مرادهاي دنيوي و دنيا (و خلاصه هر چه غير خداست) بي​نياز است و مونس و همدمي غير از خدا ندارد. نطق، اشاره و نَفَس كشيدن او به مدد خدا و براي خدا و از جانب خداست. قلب عارف در روضه​هاي قدس و رضوان الهي در تردّد و رفت و آمد است و از لطايف فضل او توشه مي​گيرد. معرفت ريشه و پايه​اي بر ايمان است كه شاخه​هاي آن بر آن پايه محكم و ركن ركين استوار است.

: آية الله جوادي آملي
حماسه و عرفان