آيهاي كه پيامبر(ص)هنگام خواندن آن ميگريست، آية 61 سورة يونس بود.
از امام صادق روايت شده است كه هرگاه پيامبر(ص)اين آيه را تلاوت ميفرمود، به شدت ميگريست: وما تَكونُ في شَأنٍ وما تَتلوا مِنهُ مِن قُرءانٍ ولا تَعمَلونَ مِن عَمَلٍ اِلاّكُنّا عَلَيكُم شُهودًا اِذ تُفيضونَ فيهِ وما يَعزُبُ عَن رَبِّكَ مِن مِثقالِ ذَرَّةٍ فِي الاَرضِ ولا فِي السَّمأِ ولا اَصغَرَ مِن ذَلِكَ ولا اَكبَرَ اِلاّفي كِتـَبٍ مُبين; (يونس،61) در هيچ حال (و انديشهاي) نيستي و هيچ قسمتي از قرآن را تلاوت نميكني، و هيچ عملي را انجام نميدهيد، مگر اين كه ما ناظر بر شما هستيم; در آن هنگام كه وارد آن ميشويد; و هيچ چيز در زمين و آسمان از پروردگار تو مخفي نميماند، به اندازه سنگيني ذره اي و نه كوچكتر از آن و نه بزرگتر از آن، مگر اين كه (همه آنها) در كتاب آشكار (و لوح محفوظ علم خداوند) ثبت است.
در اين آيه، درسي بزرگي براي همة مسلمانان بيان شده است كه ميتواند آنها را در مسير حق به پيش ببرد و از كجروي ها و انحرافات باز دارد و سبب به وجود آمدن جامعه اي صالح و پاك شود. و آن درس اين است كه: به اين حقيقت توجه داشته باشيم كه هر گامي برميداريم و هر سخني كه ميگوييم و هر انديشه اي كه در سر مي پرورانيم، و به هر سو كه نگاه ميكنيم، و در هر حالي كه هستيم، نه تنها ذات پاك خدا، بلكه فرشتگان او نيز مراقب ما هستند و با تمام توجّه ما را مينگرند. كوچكترين حركتي در پهنة آسمان و زمين از علم او مخفي و پنهان نميماند; نه تنها مخفي نميماند، بلكه همة آنها ثبت و ضبط ميشود، آن هم در لوحي كه محفوظ است و اشتباه و غلط و دگرگوني در آن راه ندارد. بيجهت نيست كه پيامبر اسلام به تلاوت اين آيه ميگريستند.( ر.ك: تفسيرمجمعالبيان، مرحوم طبرسي، ج 5، ص 203، نشرموسسةاعلمي، بيروت; و تفسيرنمونه، آيةالله مكارم و ديگران، ج 8، ص، نشردارالكتبالاسلاميه. )