ركوع نشانة خضوع و خشوع است و از صفات مؤمنان شمرده شده است، چنان كه قرآن كريم در توصيف مؤمنان ميفرمايد: يـَاَيُّهَا الَّذينَ ءامَنوا اركَعوا واسجُدوا واعبُدوا رَبَّكُم وافعَلوا الخَيرَ لَعَلَّكُم تُفلِحون; (حج،77) اي كساني كه ايمان آوردهايد ركوع كنيد و سجود بجا آوريد و پروردگارتان را عبادت كنيد و كار نيك انجام دهيد تا رستگار شويد.
حضرت امام صادق ميفرمايد: ... در ركوع ادب (عبوديت) و در سجود قرب و نزديك شدن (به معبود) است. و كسي كه به نيكي ادب نگذارد; نميتواند به خدا نزديك شود. پس همانند كسي كه قلبش براي خدا خاضع است، ركوع كن و تحت قدرت او ذليل و بيمناك باش.( بحارالانوار، علامه مجلسي;، ج 82، ص 108، مؤسسه الوفأ، بيروت / ر.ك: سر الصلوة، امام خميني; ص 96و97، مؤسسه نشر و تنظيم آثار امام خميني; )