علامة طباطبايي در تفسير توفيق مي گويد: توفيق عبارت از اين است كه خدا اسباب را به نحوي منظم كند كه بنده را به عمل صالح بكشاند و يا پاره اي از علل معصيت را ايجاد نكند.[24]
در روايتي در ذيل آيه شريفة و ما توفيقي الاّ باللّه[25] امام صادق(ع) فرمود: وقتي بنده طاعتي را كه خدا به او امر كرده انجام دهد كار او بر وفق امر خدا انجام شده و اين بنده را موفق مي نامند. و وقتي بنده اي خواست داخل در معصيتي از معصيت هاي خدا شود و خدا ما بين او و آن معصيت حائل شد و بنده آن معصيت را ترك كرد، آن ترك به توفيق خدا است و هرگاه خدا بين او و معصيت را خالي گذاشت و بين او و معصيت حائل نشد كه آن را ترك گويد پس او را به حال خود گذاشته و ياري اش نكرده و موفق نداشته است.[26]
مهم ترين عامل براي سلب توفيق، گناه و نافرماني خدا است. مردي به نزد اميرالمؤمنين(ع) آمد عرض كرد: چندي است كه از نماز شب محرومم. حضرت فرمود: گناهان دست و پايت را بسته اند.[27]

[24] ترجمه الميزان، ج 10، ص 573.
[25] هود (11) آية 88.
[26] ترجمه الميزان، ج 10، ص 573.
[27] بحارالانوار، ج 80، ص 127.