فردي كه ادعاي سيد بودن مي كند، به صرف ادعا سيد بودن او ثابت نمي شود ولي بهتر است در اين موارد چنين فردي را دست خالي بر نگرداند؛ به حكم واما السائل فلا تنهر؛ قرآن مجيد فرموده است: درخواست كننده را از خود دور نكن.2 در جاي ديگر مي فرمايد: و في اموالهم حق للمسائل و المحروم؛ در اموال مؤمنان، حقي است براي سائل و محروم.3
در اين گونه موارد وظيفة انساني واخلاقي حكم مي كند در حد توان به آن ها كمك شود. روايات زيادي بر اين نكه دلالت دارد كه سائل را از خود محرم نكنيد. امام صادق(ع) مي فرمايد: اگر سائل بداند كه درخواست چقدر پيامد بد دارد، از ديگري چيزي نخواهد خواست. اگر شخص درخواست شوند آگاه باشد خودداري از برآوردن حاجت ديگران چقدر مذموم است، هيچ وقت از بخشيدن دست نمي كشد.4
در روايت ديگر حضرت عيسي(ع) فرمود: هر كس سائل را به نا اميدي از خود براند،هفت روز فرشتگان پر و بال رحمت بر آن خانه نگشايند.5 بنابراين در اين موارد كه فقير يا سيد به درِ خانة كسي مي آيد و چيزي را طلب مي كند، شايسته است به هر مقدار كه توانايي داريد، مساعدت نماييد. رسول خدا(ص) مي فرمايد: حاجتمند را منع نكنيد گرچه به دادن يك خرما باشد، او را راضي كنيد.6
البته در صورتي كه فقير سيد باشد، كمك كردن ثواب بيشتري خواهد داشت، چون وابسته به خاندان پيغمبر است.

2 ضحي آية 10.
3 ذاريات آية19.
4 وسائل الشيعه، ج 6، ص 309.
5 جامع الاحاديث الشيعه، ج 8، ص 477.
6 بحارالانوار،ج 93، ص 170.