از رواياتي بر ميآيد تضييع حق الناس با عقوبت بيشتري همراه است:
امام صادق(ع) فرمود: كسي كه حق مؤمني را حبس كند و به او نرساند، خداوند روز قيامت او را 500 سال نگه ميدارد تا اين كه از او عرق يا خون جاري شود، سپس ندا داده ميشود: اين شخص ستمكاري است كه حق ديگران را نپرداخته است، سپس او را به آتش ميافكنند.(1)
باز فرمود: در قيامت منادي ندا ميدهد: كجايند اذيت كنندگان به مؤمنان؟ پس جمعي بر ميخيزند كه بر صورتشان گوشت نيست. گفته ميشود اينان كساني هستند كه به مؤمنان اذيت و آزار ميرساندند.(2)
نيز فرمود: هر مؤمني مال مؤمني را كه به آن نياز دارد حبس كند (نپردازد) به خدا سوگند، از اطعام بهشتي نخواهد چشيد واز شرابهاي جهنمي به او خورانيده ميشود.(3)
امام سجاد(ع)فرمود: روز قيامت دست بنده را ميگيرند و به اهل محشر نشان ميدهند و ميگويند هر كس نزد اين شخص حق دارد، حق خود را بگيرد و هيچ چيز بر اهل محشر از اين دشوارتر نيست كه آشنايي را ببيند، از ترس آن كه مبادا ادعاي حقي كند.(4)
از برخي روايات استفاده ميشود اگر مؤمن در پرداخت حق الناس كوتاهي نكرده باشد و قصدش اين بوده كه به او بپردازد، ولي نتوانسعه بپردازد، خداوند از فضلش تلافي ميكند.(5)

1 - شهيد دستغيب، گناهان كبيره، ج 2، ص 11.
2 - همان.
3 - همان.
4 - همان.
5 - همان، ص 20.