توجه حقيقي چنان انسان را دگرگون ميكند كه گويي هيچ گناهي را مرتكب نشده است. امام محمد باقر(ع) مي فرمايد: التائب من الذّنب كمن لا ذنب له؛(1) توبه كنندة از گناه مانند كسي است كه گناه نكرده است.
توبه حقيقي و خالص كه قرآن از آن به توبة نصوح ياد مي كند، موجب محو همة آثار گناه مي گردد حضرت امام صادق(ع) مي فرمايد: هنگامي كه بنده اي توبة نصوح (حقيقي) كرد مواهب و نعمت هاي كم نظير الهي را متوجه خود مي سازد و اولين اثرش آن است كه) محبوب نزد خدا مي شود. دوم: خداوند در دنيا و آخرت گناهان او را مي پوشاند.(1) راوي حديث مي گويد: سؤال كردم كه چگونه خدا پرده پوشي مي كند فرمود: هر چه از گناهان كه دو فرشتة موكّل بر او، برايش نوشته اند، از يادشان ببرد، و به اعضاي بدن، فرمان مي دهد كه گناهان او را پنهان كنيد، و به نقاط زمين و هر كجايي كه گناهكار توبه كننده گناه كرده است، دستور ميدهد كه گناهان او را پنهان كنيد و آثار آن را پاك مي كند.
پس توبه كننده در حالي خدا را در قيامت ملاقات مي كند كه هيچ چيزي به ضرر او و بر گناهانش گواهي و شهادت دهنده نيست و چيزي از آن آشكار نخواهد شد.(2)

1ـ كليني، اصول كافي، ج 4، شرح و ترجمه حاج سيد جواد مصطفوي، ص 168، حديث 10.
2ـ همان، ص 164.