در اعمال عبادي، كيفيت عمل مهم است، نه فقط كميت آن. از وصاياي رسول خدا(ص) به اباذر غفاري است كه: اي ابوذر، دو ركعت نماز با تفكر بهتر از برپا ايستادن شبي است، در حالي كه قلب غافل باشد. از اين جهت گفته اند نوم العالم أفضل من عبادت الجاهل؛ خواب عالم بهتر از عبادت جاهل است.
عين مشكل شما را در زمان امام صادق(ع) يكي از اصحاب پيدا كرد. داستان از اين قرار بود كه او در شب قدر به دليل خستگي خوابيده و نتوانسته بود. آن شب را شب زندهداري كند.
روز بعد خدمت امام صادق(ع) رسيد و از بخت و حال بد و عدم توفيق گله كرد. امام فرمود: من حاضرم تمام عبادت آن شب خود را با تو عوض كنم. مرد تعجب كرد كه چگونه چنين امري ممكن است. امام فرمود: يادت هست آن شب براي نوشيدن آب برخاستي و بر جدم حسين سلام كردي؟ همان يك سلام تو به قدر يك شب عبادتت حساب شد.
بدين ترتيب ملاحظه مي كنيد كه خواب بودن يا تمام شب را عبادت نكردن امر مهمي نيست.
مهم اين است كه انسان براي چه چگونه، با چه وضعيت روحي و فكري عبادت ميكند. يا به استراحت مي پردازد.
اميدواريم به بركت وجود مقدس آقا امام حسين(ع) در زمره عبادت كنندگان واقعي باشيد.
در عين حال توجه داشته ايد كه دل گاهي با خواسته انسان همرا است و گاه همراهي نمي كند. اين حالت در انسان ها طبيعي است.
آن زمان كه همراهي نكرد، نبايد زياد به خود سختي وارد و فشار آورد، اما اگر حالتي دست داد، در هر جا كه بود، بايد مراقب آن بود و هرچه بهتر از آن بهره برداري نمود.