اشاره با انگشت سبّابه، به معناي تعيين جهت و سمت ميباشد، كه شخص با اشاره و حركت آن به طرف آسمان و يا به سوي كعبه، خداوند را مد نظر گرفته و حوائج شرعي خويش را مطرح نموده و نهايت تضرّع و بندگي را بيان دارد. به نمونههايي از آن از بحارالانوار اشاره مي كنيم. در روايتي اسماعيل بن قيس موصلي از مضيقة مالي به امام صادق(ع) شكايت نمود، كه امام(ع) دستور داد: بعد از ظهر روز پنجشنبه و بعد از انجام غسل چهار ركعت نماز به جا ميآوري، كه در هر ركعت، فاتحهالكتاب را دو مرتبه و سورة قدر را بيست مرتبه تكرار مي كني. سپس امام(ع)طبق نقل، سبابه هايش را به حركت درآورد و فرمود:چنين يا الله مي گويي تا ده مرتبه، سپس يا رب يا رب تا نفس قطع گردد. شاهد در اين روايت آ به حركت درآوردن سبابههاي دست بعد از نماز براي دعا ميباشد.[2]
نمونه ديگر در اعمال ماه رجب و دعاي بعد از نمازهاي يوميه، كه امام صادق(ع)دست چپش را بلند كرد و لحية خويش را گرفت و سپس سبابة دست راست خود را به چپ راست تكان داد و دعا خواند.[3]
روايات ديگر نيز در جلد چهل و پنجم بحارالانوار صفحة چهل و دوم جلد چهل و هفتم، صفحة شصت و شش و شصت و هفت، حديث نهم، وجود دارد.

[2]بحارالانوار، ج 87، ص 334، حديث 47 و 48، چاپ بيروت.
[3]بحارالانوار، ج 95، ص 390، اواخر صفحه چاپ بيروت لبنان.