يكي ديگر از نكات حساسي كه امام ششم انگشت روي آن نهاده و سفارش خصوصي كرده است بر و نيكوئي به اخوان و برادران است اين خير و نيكوئي از متفرعات مواساة است كه دستور فرموده ولي براي آنكه خوب تشريح شده باشد حدود آن را دستور فرموده.

فقال (ع) في وصيته لجميل بن دراج و من خالص الايمان البر بالاخوان والسعي في حوائجهم و ان البار بالاخوان ليحبه الرحمن الي ان يقول - يا جميل اخبر بهذا غرر اصحابك فقال قلت جعلت فداك و من غرر اصحابي؟ قال (ع) هم البارون بالاخوان في العسر واليسر [1] .

در وصاياي خود به جميل دراج فرموده از شرايط خلوص ايمان نيكي در حق برادران است و سعي در برآوردن حوائج و نياز آنها است و نيكوئي و خوبي به دوستان براي دوستي خداوند است تا آنجا كه فرمود اي جميل خبر بده اين مطلب را به برازنده هاي دوستانت. عرض كردم منظور از دوستان شايسته و شاخص كدام است؟ فرمود آنها كه در خوبي و نيكوئي كردن در حق برادران در سختي و آساني در عسرت و يسرت در تنگدستي و گشاده روزي
روزي در هر حال نيكوئي و خوبي كنند به طوري كه ملكه و سجاياي اخلاقي آنها شود آنها را برادران برازنده و شاخص گويند.

به قدري امام صادق عليه السلام درباره اصحابش در دوستي و تحكيم مباني اخلاقي آنها تأكيد فرموده و تعليمات عاليه پرورشي داده كه حد و حصر ندارد.

در وصيت خود به عبدالله بن جندب مي فرمايد: اما انه ما يعبد الله بمثل نقل الاقدام الي بر الاخوان.

يعني هيچ عبادتي مانند قيام و اقدام در برآوردن حاجات برادران ايماني و نيكوئي در حق آنها نيست.

فرمود اي پسر جندب شيطان گاهي جدي دارد كه سدي سر راه اشخاص بسازد و يكي از آن موارد اين است كه در نيكوئي در حق برادران مكايد و اوهامي به وجود مي آورد تا مانع نيكوكاري گردد و شماها بكوشيد فريب شيطان را در اين راه نخوريد تا بتوانيد در دوستيابي و نگاهداري برادران از راه نيكي كردن دريغ نداريد.