در همه ادوار اطباء كم و بيش به وظيفه خود قيام نمي كردند و بين آنها اكثر در عقايد و ايمان و تقوي و خدمت به نوع خلوص و ارادتي نشان نمي دادند بين صد طبيب شايد چند نفر انگشت شمار صداقت و پرهيزكاري و خداترسي در كار خود داشتند و هميشه خدا را حاضر و ناظر كار خود مي دانستند ولي اكثرا بي مبالات و بي قيد و بي بند و بار بوده اند البته اين بي بند و باري شدت و ضعف داشته به نظر ما از جهت تاريخ در اين عصر از همه اعصار شدت بيشتري دارد و طبيب و دكتر با ايمان و وجدان كمتر ديده مي شود برخي هم كه نماز مي خوانند و روزه هم مي گيرند در عمل خود صداقت و توجه به اهميت موضوع نمي دهند وعقيده ندارند كه الطبيب مسئول و ان كان حاذقا
و به نظر ما در اين عصر كه در كشور ايران طب فني براي سرعت تحصيل پول شده و دار و مال التجاره پرارزش يهوديان گرديده اگر باز به اطباي نصاري مراجعه شود كه فن طبابت را جزء عقايد مذهبي خود مي دانند شايد نتيجه بهتري گرفته شود و دلايل اين حقيقت به قدري روشن است كه كمتر كسي جز خود اطباء منكر آن مي توانند شد - و لذا مردم مستأصل و مريض كه از همه جا مأيوس هستند منتظر يك مردي خدادوست هستند كه با انفاس قدسيه و حذاقت پاك خود بتواند شفاي امراض نفساني دهد.

شدت امراض جسماني سبب تكثير امراض روحاني گرديده كه متأسفانه هيچ معالج و طبيب روحاني هم نداريم و كسي هم توجه به اين امراض ندارد مانند ماهي كه غرق در آب است تشخيص آب نمي دهد.

اگر نگارنده چند طبيب حاذق افلاطون صفت و مؤمن متقي و خاشع و خاضع و بسيار دانشمند متخصص فن نديده بود شايد اين قدر به اين دكترها بدبين نمي شد ولي چند طبيب حكيم فقيه مؤمن متقي پارساي بزرگوار ديدم كه رحمة الله عليهم اجمعين مجسم پارسائي و پرهيزكاري و در فن خود هم يك نسخه آنها كاملا براي معالجه مريض كافي بود ولي امروز پس از مخارجي كمرشكن و طاقت فرسا و انواع تجزيه و عكس برداري و غيره آخر كار با جواب ببخشيد تشخيص نداديم مواجه خواهيد شد.