قال الصادق (ع) الاخلاص يجمع فواضل الاعمال و هو معني مفتاحه القبول و توقيعه الرضي فمن تقبل الله منه و رضي عنه فهو المخلص و ان قل عمله و من لا يتقبل الله منه فليس بمخلص و ان كثر عمله اعتبارا بآدم و ابليس الي ان قال و ادني حد الاخلاص بذل العبد طاقته ثم لا يجعل لعمله عند الله قدرا فيوجب به علي ربه مكافاة بعمله لعلمه انه لو طالبه بوفاء حق العبوديه لعجز و ادني المخلص في الدنيا السلامه من جميع الاثام و في الاخرة النجاة من النار و الفوز بالجنة [1] .

حضرت امام صادق عليه السلام فرمود اخلاص جمع مي كند زيادي كارها را به آنها ارزش مي دهد كليه اخلاص و سرلوحه آن خوشنودي خداست مخلص كسي است كه خداوند عبادتش را اگر چه كم باشد بپذيرد و از او خوشنود گردد و كسي كه خداوند عبادتش را بپذيرد مخلص نيست خواه زياد يا كم يابد از حضرت آدم البشر پند گرفت زيرا با آنكه عبادتش كم بود خداوند از او خوشنود بود - و از شيطان با آنكه عبادتش زياد بود ناراضي و او رانده درگاه حق شد و تا آنجا كه امام ششم مي فرمايد كمترين حد اخلاص صرف نيرو در راه خدمت به خلق خدا از جهت بندگي است و كار را براي خدا كند تا پاداش از خداوند بگيرد زيرا اگر خداوند حق بندگي او را بخواهد يقينا از عهده برنخواهد آمد و درمانده مي گردد و كمترين مقام و سود مخلص سلامتي او از تمام لغزشهاست و در آخرت رهائي او از آتش دوزخ و رسيدن به بهشت است حضرت صادق عليه السلام در اين خطبه تصريح مي فرمايد كه اخلاص يعني عملي كه براي خدا باشد و چنين عملي را كه جز خدا نمي داند جز خدا هم اجر آن را نمي دهد زيرا در تاريكي شب يا پنهاني و بدون تظاهر خدمت به خلق و اطاعت خالق موجب اجر جزيلي مي شود كه آنها در خفا و از لطايف الطاف خفيه است مانند مصونيت از همه آفات دنيا و نجات آخرت.