يكي از كارهائي كه حضرت امام صادق عليه السلام داشت در اين زندگاني اجتماعي دوران امامت اين بود كه مردم از راههاي دور شرفياب مي شدند تا امراض خود را استعلاج نمايند زيرا امام معلم اطباي معالج شناخته شده بود و از هر راه دوري به مدينه مي شتافتند تا شفاي امراض خود را بخواهند و حضرت صادق عليه السلام هم با جواب كافي - شافي دستورات لازم براي علاج امراض جسماني و روحاني آنها صادر مي فرموده راضي و خوشنود بر مي گشتند.

شكي نيست كه علاج امراض جسماني و معالجه امراض بدني دون شأن امام بوده ولي براي آن كه طبيب در حجاز نبوده و اصول طب را نمي دانستند امام آنها را راهنمائي به طريق معالجه مي فرموده و در ضمن چون خودش طبيب نفوس بشري بوده ارواح و قلوب را معالجه مي كرد و با نسخه هاي روحاني كه در كتب ادعيه و اذكار و طريق روانشناسي اسلام زياد است دستورات مؤكدي براي تصفيه مزاج روحاني صادر مي فرموده و امراض جسماني را هم به شفاي كامل معالجه مي فرموده كه براي نمونه يكي چند از آن موارد را نقل مي كنيم.