طب و طبابت امام صادق


مكتب جعفري سرمشق مكتب هاي تربيتي جهان است - و همان - طور كه معمول است شاگردان مكتب هاي قديم هر گونه فساد و گرفتاري روحاني و يا امراض نفساني هم پيدا كردند به استاد و رئيس حوزه علميه خود مي گفتند و او يا خود معالجه مي كرد يا طبيبي در اختيار داشت براي معالجه فرزندان روحاني خود مأمور مي كرد و اين سنت مرضيه هنوز در نجف و كربلا و قم و غيره معمول است مكتب امام صادق كه بيش از چهار هزار شاگرد كامل داشت در مشكلات مادي و معنوي زندگي به رئيس و سرپرست و ولي نعمت خود مراجعه مي كردند و امام (ع) كه در تمام علوم تخصصي به سزا داشت هر كس را به نحوي در خور رعايت آب و هوا و محل نشو و نما و محيط تربيت و كمال او معالجه مي فرمود.

در كافي از ابن عمير از ابن اذنيه روايت مي كند كه مردي به خدمت امام صادق عليه السلام آمد و از مرضي شكايت نمود و گفت مرض شقاق دارم و شقاق ترك خوردن دست و پا را گويند.

امام جعفر صادق (ع) فرمود قطعه اي پنير بگير و قدري بان در ميان آن بريز و آن را در سوراخ ناف شكم بگذار تا خوب شود.

اسحاق بن عمار حاضر بود عرض كرد يابن رسول الله پنير و بان در ناف چه ربطي به شقاق و تركيدن دست و پا دارد چه نفعي به آن مي رساند - فرمود اي اسحاق تو بان را در ناف خويش بريز كه بزرگ است تا حالت بهبودي يابد - ابن اذينه گفت مدتي بعد آن مرد را ديدم احوالش را پرسيدم گفت دستور امام صادق را عمل كردم يكبار بيشتر نگذاشتم آن مرض به كلي زائل شد.

نگارنده گويد مرض شقاق گويا همان خشكه قديم و اگزماي امروزي است و بان در لغت به بر وزن خان تخم غاليه و لادن كه گل زردي است و درخت حب البان گويند و ترديدي نيست كه تمام بدن به هم مرتبط و پيوسته است و يقينا اثري دارد كه امام دستور داده است و ما درباره طب و طبابت افكار و عقايدي تجربي بسيار داريم كه جدا با اوضاع معالجات معموله ايران مخالف است و به قدري از اين دكترها و داروسازهاي عصر اتمي اين كشور مأيوس و بيزاريم كه معتقديم بايد به اطباي مسيحي مراجعه كرد زيرا آنها طب را جزو عقايد ديني خود مي دانند شايد بهتر براي نفوس بشري ارزش قائل شوند و اين همه تلفات براي تمايلات نفساني و شهوات ندهند.