حضرت صادق و زراعت


يكي از مشكلاتي كه براي اسلام در آن عصر بود موضوع اختلاف عقايد و خلق قرآن و تجسم توحيد و غيره است كه وظيفه امام و معصوم بود كه اين توهمات باطل و اين آراء سخيف را برطرف سازد ولي در عين حال امام (ع) به اين وظيفه قيام كرد و يك نكته بسيار مهم تري را نشان داد و آن اين درس علمي و اخلاقي بود كه بايد عالم و دانشمند و فقيه و فيلسوف و غيره علاوه بر مشعلداري و شغل راهنمائي يك وسيله معيشت هم براي امرار معاش خود داشته باشد و لذا ديديم كه امام محمدباقر و امام جعفرصادق عليه السلام شخصا با بيل و سلاح زراعت و فلاحت مانند جدشان اميرالمؤمنين به كار توليد مي پرداختند و زارعت مي نمودند و از اين راه با آن همه صدقاتي كه از پيغمبر و اميرالمؤمنين و فاطمه زهرا و ساير ائمه باقي بود معذلك به آنها قناعت نكرده به كار فلاحت و زراعت مي پرداختند تا همه فقها و علماء بدانند بايد كار و كوشش را در راه امرار معاش وجهه همت قرار داد و با سعي و عمل نان خورد و خدمت كرد و با كمال تأسف اين درس اخلاقي در ميان همه فقهاي اسلام معمول نشد و گرنه مشكلات امروز اجتماعي هم از نظر اين كه بر مردم مجهول است يقينا حل شده بود و ما نمي خواهيم اينجا القاء شبهه كنيم دين اسلام از هر جهت مبرا و منزه است.