درباره صفت اسلام فرموده:

قال (ع) و اما معني صفة الاسلام اقرار بجميع الطاعة الظاهر الحكم و الاداء له فاذا اقر المقرر بجميع الطاعة في الظاهر من غير العقد عليه بالقلوب فقد استحق اسم الاسلام و معناه و استوجب الولاية الظاهره و اجازة شهادته و المواريث و صار له للمسلين و عليه ما علي المسلمين فهذه صفة الاسلام و فرق ما بين المسلم و المؤمن ان المسلم انما يكون مؤمنا ان يكون مطيعا في الباطن مع ما هو عليه في الظاهر فاذا فعل ذلك بالظاهر كان مسلما و اذا فعل ذلك بالظاهر و الباطن بخضوع و تقرب بعلم كان مؤمنا فقد يكون العبد مسلما و لا يكون مؤمنا الا و هو مسلم.

فرمود اسلام اقرار به همه فرامين الهي است در ظاهر حكم و اداء آن پس وقتي مردي اقرار به جميع فرامين ظاهري نمود بدون قيد قبلي او مسلمان است و مستحق اسم اسلام و مستوجب دوستي ظاهري است و اجازه داده مي شود كه شهادت در موارد لزوم شهود دهد و قبول گردد و ارث ببرد و در صف مسلمين باشد.

و فرق بين مسلمان و مؤمن اين است كه مسلم مطيع احكام ظاهري است و مؤمن مطيع فرامين ظاهر و باطن آن كس كه صورت ظاهر اسلام را مي پذيرد مسلمان و آن كس كه باطن و ظاهر هر دو را به عمل مي گذارد مؤمن است.

پس هر مؤمن مسلمان است ولي هر مسلمان مؤمن نيست كه عموم و خصوص من وجه است فرمود آدمي از ايمان به پنج جهت خارج مي شود يعني پنج چيز نشانه خروج آدمي از ايمان است كفر - شرك - ضلال و گمراهي - فسق و ارتكاب كباير.

اما كفر عصيان. انكار و استخفاف و تهاون و سستي در اسلام است كه فاعل آن كافر است.

اما شرك عبارت از شريك قرار دادن در توحيد و عبادت است.

اما ضلال جهل به واجبات است - كه ترك آن هم خروج از ايمان است.

اما فسق ارتكاب معاصي كبيره است و پيروي شهوات است.

اما ارتكاب كبائر موجب فساد ايمان است هر كس مرتكب معصيتي شود در ايمانش تزلزل مي افتد مانند خمر - زنا - لهو - دروغ و غيره

پس مؤمن كسي است كه از اين رذايل برحذر باشد و پيرامون عصيان نگردد.